na odaklanıyor gözlerim... ihtişamla uçları yükseklerde özgürce dolaşan dallar karma-karışık esen rüzgârların yardımına dayanarak bütün çıplaklığıyla nasıl da birbirlerine dokunuyorlar, ince ve nazik bir sevdayla sevişiyorlar adetâ. Hayat dolu bir içtenlik sızıyor etrafa...İşte böyle düşüncelerle allak*bullak bocalarken dışarıdan bir arabanın korna sesi duyuldu.
Kimi arıyorlar acaba diyerek çıktığımda gri renklerle dolu dediğim etraf sanki renklendi.
Bir zamanlar beraber çalıştığımız, birbirimizin dilinden iyi anlayabildiğimiz, edebiyattan, kitaplardan, yaşamdan v.s.konuşup-paylaştığımız çok değer verdiğim, sonraları da 15 yılı aşkın bir ayrılılığımızdan sonra (Belçikaya yerleşmişti ailesiyle) memlekete ziyarete gelmiş ve bizzat beni arayıp bulacağını kendine vaadetmiş olan bir arkadaşım beliriverdi karşıma...
ve artı Los Anjeles’te çalışan ve yaşayan oğlu ile birlikte.Oğlunu daha küçükten hatırlıyordum, koca adam olmuş-mütevazı, kültürlü ve bilgili. Sözün kısası çok sevindim, mutlu oldum. Dostluğun en güzel tarafı da başlamasının bir nevi Umut, sonraları da beraber olduğumuzda yaşayan hatırâlardan ibaret olması değil midir ki sanki...
Çünkü zaman geçse bile anılar eskimiyor.
Teşekkürler sevgili arkadaşım Bakiye - beni unutmadığın için.
Teşekkürler genç Adam*Celil Rufat -
beni Celiloğulları mahallesinde arayıp bulduğun için.
Yaşasın güzel insanlar ve insanlık..."